ماده 13 اعلامیه جهانی حقوق بشر.
ماده 13 اعلامیه جهانی حقوق بشر.
Article 13.
1.هرکس حق دارد که در داخل هر کشوری ازادانه عبور و مرور کند و محل اقامن خود را انتخاب کند
2.هر کس حق دارد هر کشوری از جمله کشور خود را ترک کند یا به ان باز گردد
درین ماده 2 اصل را اورده است یکی اینکه فرد حق دارد که در کشور خود ازادانه از شهری به شهری از روستایی به شهری از جایی به جای دیگر سفر کند و در اصل دوم از کشوری به کشور دیگر .
در نظر اول بسیار بدیهی است که شما می توانید از تهران به شمال وجنوب سفر کنیدولی در زمانهای بسیار دور اصلا این طور نبود یک رعیت نمی توانست به شهر بیاید و به طبقه شهری متصل شود مثلا در رم فردی که در روستا بود در روستا می ماند و نمی توانست به شهر مهاجرت کند یا اصلا به تفریح انجا بیاید همین الان در کره شمالی برای رفتن از جایی به جای دیگر در داخل کشور باید از حزب کمونیست اجازه بگیرید .
می بینید که هر انچه که در اعلامیه الان برای شما عادی و مبرهن است در زمان های دور اصلا واقعی نبوده و عکس ان بدیهی به شمار می رفت .
البته امروزه بعضی از احکام دادگاهها فردی را از رفتن به جایی منع می کنند این منافاتی با این اصل ندارد زیرا که تخفیف به او داده شده است و به جای زندان او را از رفتن به جایی و یا ماندن در جایی وادار کرده است.
اصل دوم این رامی گوید که شما از کشور خود می توانید به جای دیگری بروید و به کشور خود نیز باز گردید اگر چه ضوابطی هر کشور برای خود دارد ولی این منع به حساب نمی اید زیرا برای نظم لازم است که ضوابطی رعایت شود از جمله پاسپورت و ویزا.
در کشورهایی امروزه دیده می شود که افرادی را بدون علت ممنوع الخروج می کنند یا مثلا در کره شمال هیچ کس حق رفتن به کشور خارجی را ندارد یا در کوبا هر کس برای خروج از کشور باید صالح باشد.البته ان افرادی که به علت ندادن مثلا مالیات یا خرید و فروش مواد نمی توانند از کشور خارج شوند با این موارد متفاوتند زیرا انها به موجب قانون مموع الخروج هستند و این قوانین در تمامی جهان وجود دارد و ناعادلانه نیز نمی باشد ولی درابره کوباو کره شمالی حکومت این اصل را زیر پا می گذارد.