حق رأی زنان در ایالات متحده

حق رأی زنان در ایالات متحده

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پرش به: ناوبری، جستجو

جنویو کلارک، طرفدار اعطای حق رأی به زنان، در سال ۱۹۱۴. در ۱۹۱۴ پدرش، چمپ کلارک که سخنگوی مجلس بود حمایت خودش را از آن‌چه بعدها اصلاحیهٔ نوزدهم شد، اعلام داشت.

حق رأی برای زنان در ایالات متحده در سطوح محلی و ایالت‌ها طی قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به تدریج کسب می‌شد. تلاش برای کسب این حق در سال ۱۹۲۰ با تصویب اصلاحیهٔ نوزدهم قانون اساسی ایالات متحده خاتمه یافت. این اصلاحیه بیان می‌دارد که: «حق رای برای شهروندان ایالات متحده نباید توسط ایالات متحده و یا هر یک از ایالات بر اساس جنسیت مردود یا محدود شود.»

مجمع سنکا فالز در ۱۸۴۸ درخواست اعطای حق رأی به زنان در ایالات متحدهٔ آمریکا را تنظیم کرد. پس از جنگ داخلی آمریکا (۱۸۶۵–۱۸۶۱) حرکت همگانی برای این نهضت برجسته‌تر شد. در سال ۱۸۶۹ پیشنهاد اصلاحیهٔ پانزدهم قانون اساسی ایالات متحده که به مردان سیاه‌پوست حق رای اعطا می‌کرد، موجب کش مکش‌ها و مشاجره‌هایی شد. تعدادی از فعالین کسب حق رای برای زنان نظیر سوزان ب. آنتونی و الیزابت کیدی استانتون از امضای اصلاحیه خودداری کردند زیرا که این اصلاحیه به زنان حق رأی نمی‌داد. برخی دیگر از فعالین نظیر لوسی استون و جولیا ورد هو استدلال می‌کردند که اگر به مردان سیاه‌پوست حق رأی داده شود، زنان نیز به هدف خود نزدیک‌تر خواهند شد. این اختلاف موجب ظهور دو سازمان شد، اتحادیه ملی حق رأی زنان، که برای کسب حق رای زنان در سطح فدرال و هم‌چنین حقوق مالکیت برای زنان ازدواج کرده فعالیت می‌کرد و اتحادیه حق رأی زنان آمریکایی که تلاش می‌کرد حق رای برای زنان را از طریق قانون‌گذاری ایالتی کسب کند.

جنگ جهانی اول

کارتون سیاسی در حمایت از اعطای حق رأی به زنان که در جاج چاپ شد، ۹ مارس ۱۹۱۷

کارتون طنز سیاسی که ۹ اکتبر ۱۹۱۵ در پاک چاپ شد. عنوان «دخترم را بزرگ نکردم تا رأی دهد» نقیضه‌ای از «پسرم را بزرگ نکردم تا سرباز شود» است. یک گروه کر متشکل از مردان بدنام و رسوا از زنی تنها که مخالف اعطای حق رأی به زنان است، حمایت می‌کنند.

جنگ جهانی اول انگیزه و محرک نهایی برای کسب حق رأی برای زنان در ایالات متحده را فراهم آورد. پس از آن‌که رئیس‌جمهور وودرو ویلسون اعلام کرد که جنگ جهانی اول جنگ برای دموکراسی بوده‌است، زنان از فرط عصبانیت به جوش آمدند. اعضای حزب ملی زنان بنرهایی را برافراشتند که از عدم وجود دموکراسی در ایالات متحده حکایت داشت. به هنگام سخنرانی‌های عمومی رئیس‌جمهور، زنانی که در جمع حضار و مخاطبین بودند از رئیس‌جمهور می‌پرسیدند: «آقای رئیس‌جمهور، اگر شما صادقانه آرزوی کمک به منافع همهٔ مردم را دارید، چرا با اعطای حق رأی سراسری به زنان مخالفت می‌کنید؟» در ژانویهٔ ۱۹۱۸ بالاخره رئیس‌جمهور به درخواست زنانی که در سخنرانی‌های عمومی او اعتراض می‌کردند، تن در داد و خطابه‌ای در طرفداری از اعطای حق رأی به زنان ایراد کرد. سال بعد کنگره، اصلاحیهٔ نوزدهم را تصویب کرد که به موجب آن حق رأی به زنان اعطا شد.^[۱]